Spiritualiteit. Voor sommigen roept dat beelden op van klankschalen, edelstenen, rookpluimen van wierook en mensen in gewaden die je aura willen lezen. En begrijp me niet verkeerd – als dat jouw manier is, helemaal prima. Maar eerlijk? Voor mij als nuchtere Friezin voelt dat vaak als poespas. En ik weet dat ik niet de enige ben.
Toch geloof ik heilig – of beter gezegd: stevig en aards – in spiritualiteit. Maar dan wel eentje zonder glitter en magie. Geen sprookjes, maar echte verbinding. Met jezelf, met je emoties, met het leven zoals het is. Geen ontkenning van wat moeilijk is, maar juist het aankijken ervan. Geen vluchten in hogere sferen, maar thuiskomen in jezelf.
Emoties als kompas
In mijn coaching werk ik met emoties. Niet om ze te analyseren tot je er gek van wordt, maar om ze te voelen. Echt voelen. Want emoties zijn geen lastpakken die je moet wegstoppen. Ze zijn richtingaanwijzers. Als je boos bent, is er waarschijnlijk een grens overschreden. Als je verdrietig bent, heb je iets verloren dat belangrijk voor je was. En als je blij bent, dan klopt er iets voor jou.
Dat is spiritualiteit wat mij betreft: luisteren naar wat er binnenin gebeurt. Zonder oordelen. Zonder opsmuk. Gewoon aanwezig zijn bij jezelf. Ook als het niet leuk is. Misschien juist dan.
Geen zweverigheid, wél verdieping
Je hoeft echt geen meditatiekussen of sjamanendrum om stil te worden. Soms is een wandeling door de polder al genoeg. Of gewoon vijf minuten je ogen dichtdoen en ademhalen. Niet om iets te bereiken, maar om jezelf weer even tegen te komen. Om uit je hoofd en in je lijf te zakken.
Spiritualiteit is geen ontsnapping aan het dagelijks leven. Het is er middenin staan. Jezelf durven aankijken, met alles wat je bent. Het is je eigen emoties serieus nemen, niet wegduwen of maskeren. Dat vraagt moed. Maar het levert ook vrijheid op.
Gewoon jezelf – dat is al heel wat
Ik geloof niet in ‘je moet nog van alles worden’. Ik geloof in jezelf terugvinden. De lagen van verwachtingen, oude verhalen en opgelegde patronen afpellen, zodat jij weer voelt: o ja, dit ben ik. En als je dat voelt, dan ga je keuzes maken die kloppen. Dan leef je niet meer op de automatische piloot, maar vanuit verbinding.
Dat is voor mij de kern van spiritualiteit. Geen hocus pocus. Geen dogma’s. Gewoon jij. Echt en eerlijk. En ja, ook soms lekker koppig en eigenwijs – want laten we eerlijk zijn, daar zit ook kracht in.
Dus nee, je hoeft niet op een yogamat naar verlichting te zoeken. Misschien ligt die gewoon in je eigen achtertuin. Of in een goed gesprek. Of in een traan die je eindelijk laat stromen.
Want spiritualiteit? Dat is gewoon mens-zijn. Maar dan bewust.
